Plichten van de mens

Uit: Nieuwe Politiek 2003

Kindermanager:

Wanneer een gezin niet functioneert en een kind wordt verwaarloosd en/of mishandeld, zijn er heel veel verschillende instanties en vele personen die ieder te weinig overzicht en te weinig bevoegdheid hebben om de juiste hulp te bieden. In Nederland hebben we de laatste jaren enige verschrikkelijke voorbeelden gehad. Diverse hulpverleningsinstanties deden ieder redelijk werk. En toch leidde alles bij elkaar tot ernstige beschadiging van kinderen. In Groot Brittanië was er dit jaar een vergelijkbaar schandaal, waarbij een kind overleed. Na de dood van kinderen wordt er boos gekeken naar hulpverleners, die niet de bevoegdheid en niet het geld hebben om hun werk behoorlijk te doen. Op zo'n moment zeggen politici niet:

Dat is onze schuld. Wij hebben ze geen geld en geen bevoegdheid gegeven. Wij zijn niet geïnteresseerd in mensen, die pas over 10 of 15 jaar stemrecht krijgen.

Op zulke momenten wijzen sommige politici naar de hulpverlening, spreken schande van het ongeval, beloven een onderzoek, en doen alles om maar niet de schuld te krijgen.

Heel vaak blijken hulpverleners en allerlei instanties langs elkaar heen te werken. Beschadigde kinderen worden geconfronteerd met een eindeloze stoet hulpverleners. Tegen de tijd dat ze een sociale binding ontwikkelen met een hulpverlener, wordt deze vervangen door een ander. Na enige tijd wijst het kind iedere binding af en ontwikkelt een gestoord gedragspatroon. Daarna is het vrijwel onbereikbaar voor hulpverleners. Dat is onwenselijk.

Als alternatief stel ik voor aan beschadigde kinderen een 'kindermanager' toe te wijzen. Zoals een manager van een artiest de zakelijke belangen behartigt van zijn artiesten, zo zou een kindermanager de belangen van de aan hem/haar toevertrouwde kinderen moeten behartigen. Hierbij dient men er vanuit te gaan, dat de kindermanager de aan hem/haar toevertrouwde kinderen tot aan het 18e levensjaar begeleid. Bij voorkeur is een kindermanager dus een vrouw of man tussen de 40 en 50 jaar oud.

Vrouwen jonger dan 40 zijn een potentieel risico. Als ze zwanger worden, zouden ze hun baan op kunnen zeggen en zo de binding met de kinderen op pijnlijke wijze kunnen verbreken. Als een vrouw (of man) van 50 een kind van 3 krijgt toevertrouwd, dan is de vrouw 65 als het kind 18 wordt.

De kindermanager is volledig verantwoordelijk én aansprakelijk voor de aan hem/haar toevertrouwde kinderen. Alle beslissingen worden genomen via de kindermanager. Alle contacten met het kind lopen in principe via de kindermanager. Uitzonderingen kunnen gemaakt worden, wanneer er aanwijzingen zijn dat de kindermanager het werk niet goed doet of misbruik maakt van het kind. De overheid heeft hierin (vanzelfsprekend) een controlerende taak, die zij beter heel serieus kan nemen.

Sociale huisarts:

Als je een fysiek probleem hebt, ga je naar je huisarts. Dat is altijd dezelfde man of vrouw, waarmee je een band ontwikkelt. Deze huisarts doet alles wat mogelijk is om jouw probleem op te lossen. Kan hij/zij het niet alleen af, dan verwijst hij je door naar het ziekenhuis of een specialist. Hij neemt de verantwoordelijkheid en zorgt ervoor dat je bij de juiste hulpdiensten terecht komt.

Als je een sociaal probleem hebt, ga je naar een ambtenaar. Dat is iemand die je niet kent en waarmee je geen band hebt. Als je probleem standaard is, krijg je een standaard antwoord. Als je probleem buiten de regels valt, krijg je geen hulp. Dan zet de overheid je in de kou. Jarenlang heb je bijgedragen aan de gemeenschap, jarenlang heb je de overheid gesteund, jarenlang heb je belasting betaald en als jij om hulp vraagt, word je afgewezen.

Als je regelmatig afgewezen wordt en de maatschappij drukt je helemaal plat, dan groeit de haat tegen de overheid. Dan ga je de overheid zien als een kwaadaardig kankergezwel. Dan krijg je aanslagen zoals in Oklahoma. Of je krijgt terreurorganisaties zoals de RAF.

Terroristen zijn meestal geen slechte mensen. Meestal zijn het idealisten, die zo vaak op hun ziel zijn getrapt, dat ze zich tegen de maatschappij keren. De maatschappij, en met name de overheid, is daarin de hoofdschuldige. Als individu heb je een zeer kleine bewegingsvrijheid. De overheid belemmert ons aan alle kanten. Als de overheid zich dan ook nog agressief gedraagt tegen burgers, dan krijg je onvermijdelijk ongelukken. Dan krijg je sekten zoals 'de hoogste waarheid' in Japan.

Zoals je voor fysieke problemen een huisarts hebt, zo zou je voor sociale problemen een sociale raadsman/vrouw moeten hebben. Deze lost je problemen op, of verwijst je door naar specialisten. Je huisarts laat je niet gaan zonder behoorlijke hulp te hebben geboden. Ambtenaren laten de burger vaak in de kou staan. Dat moet veranderen. Wanneer het redelijk is dat een burger hulp krijgt, moet hij/zij hulp krijgen. Kost wat kost. De overheid mag nooit zeggen: 'volgende loket'. De sociaal raadsman/vrouw dient de doorverwijzing in orde te maken en te controleren dat er hulp op maat geboden wordt.

De afgelopen jaren hebben veel ideologen gepleit voor 'minder-overheid', een 'terugtredende overheid' en de bijbehorende belastingverlaging. Een kleine machteloze overheid is ideaal voor mentaal sterke mensen met veel geld. Mentaal zwakke mensen en arme mensen hebben bescherming en hulp nodig van een sterke overheid. De maatschappij is te ingewikkeld geworden voor een groot deel van de mensen. Om sociale problemen en botsingen met groepen ontevreden mensen te vermijden, is het noodzakelijk om de zwakkeren in de samenleving te ondersteunen. Dat kost geld en dat geld moet opgebracht worden door de belastingbetaler. Daar tegenover staan sociale en economische rust, vertrouwen en vermindering van criminaliteit. Degenen die klagen over 'de verharding van de samenleving' klagen eigenlijk over te weinig overheidsbemoeienis en dus ook over te lage belastingen.

Deze sociaal raadsman/vrouw dient de macht te hebben om alle overheidsacties tegen een burger te stoppen. Uit eigen ervaring weet ik, hoezeer de overheid de mensenrechten kan schenden en mensen kan vertrappen door gewoon de regels toe te passen. Zelfs als goedwillende ambtenaren van mening zijn, dat toepassing van de regels asociaal zijn en neerkomen op schending van de mensenrechten, maalt de bureaucratische machine gewoon door. Als er mensen tussen de raderen geplet worden, is dat jammer voor die mensen, en zeker geen reden om de bureaucratische machine te stoppen. Dat leidt vaak tot ongelukken en een vertrouwensbreuk tussen overheid en burger.

Halfopen inrichtingen voor zwervers:

In de grote steden wemelt het van dakloze zwervers. Sommige mensen menen dat het hun goed recht is om ongewassen over straat te lopen. Daar ben ik het niet mee eens. Deze on-sociale mensen zijn potentiele brandhaarden van T.B.C. Zij zijn een onaanvaardbaar gezondheidsrisico.

Er zijn inmiddels T.B.C.-variaties die ongevoelig zijn voor de bekende antibiotica. Dat is GEEN probleem. T.B.C. was al grotendeels uit Nederland verdwenen voor men met inenten begon. Met name door betere voeding en betere huisvesting hebben we T.B.C. halverwege de 20e eeuw uitgebannen. Laten we dat zo houden.

De combinatie van on-sociale zwervers en antibiotica-resistente T.B.C. is WEL een probleem. Ieder moment kan er een epidemie uitbreken, die ons honderden miljoenen zo niet miljarden kan kosten door ziekte en arbeidsuitval. Misschien vallen er zelfs doden. DAT is onaanvaardbaar.

Het lijkt mij ondoenlijk om de zwervers op korte termijn te resocialiseren. Maar we kunnen ze wel onderdak bieden in half open inrichtingen. (Deze zouden bijvoorbeeld in de Flevopolder en Oost-groningen gebouwd kunnen worden.) Daarbij denk ik aan een aantal barakken waar iedere zwerver zijn eigen kamertje heeft. Het leger des heils zou voor maaltijden en kleding kunnen zorgen.

Het is de zwervers toegestaan de inrichting te verlaten wanneer men wilt. Veroorzaken ze ergens overlast, dan brengt de politie ze weer naar een dergelijke inrichting.

Deze inrichtingen zijn halfopen in deze zin: Men mag er wel uit, maar niet iedereen mag er in. Bewoners krijgen een kaart waarmee ze in en uit kunnen lopen. Wie opgenomen wordt in zo’n inrichting, wordt onderworpen aan een intake-procedure. Wie toegelaten wordt, krijgt een kaart.

Bewoners dienen zich redelijk schoon te houden. Wie zich wekenlang niet wast, verdwijnt in een psychiatrische inrichting. Wie ernstige overlast veroorzaakt, verdwijnt ook in een psychiatrische inrichting.

Bewoners zijn vrij om te doen en laten wat men wilt. Toezicht is minimaal. Er wordt geen therapie gegeven. Niemand zeurt de bewoners aan de kop. Wie therapie wilt, dient zich in te schrijven voor een gespecialiseerde inrichting.

Rechten van de aarde:

Wij mensjes hebben onszelf rechten toegekend. Wij hebben rechten. Planten, dieren en de aarde zijn rechtenloos. Wij willen vliegvelden laten groeien. Dat streelt ons ego. Extra landingsbanen moeten kunnen. Iedereen zijn eigen auto moet kunnen, zelfs als je de lucht in de steden niet meer kunt ademen. De oceanen zijn van ons. Met gigantische sleepnetten vissen we ze leeg. Toekomstige generaties mogen van honger creperen. Olie en gas zijn van ons. Met niets ontziende hebzucht persen we de aarde in twee generaties leeg. Sinds de tweede wereldoorlog hebben we in Nederland al de helft van ons aardgas verbruikt. En niet aan duurzame groei.

Hebben dieren en planten het recht om in vrijheid te leven? Als je deze vraag met 'Neen!' beantwoordt, zijn we uitgepraat. De meeste mensen zullen deze vraag met 'Ja!' beantwoorden. Maar dit heeft verregaande consequenties. Als wij de rechten van planten en dieren erkennen, hebben wij automatisch de plicht om daarnaar te handelen. Dan zijn we verplicht om de laatste restjes ongerepte natuur met hand en tand te verdedigen. Dan dienen we grote milieuvervuilers net zo te behandelen als moordenaars of oorlogsmisdadigers. Want er wordt al twee eeuwen lang een smerige oorlog gevoerd tegen alle planten en dieren.

Varkens worden aan de ketting gelegd en op vreselijke wijze misbruikt. Legbatterijkippen leven in hele kleine kooitjes en worden afschuwelijk verminkt. Deze zaken zijn regelmatig in het nieuws. We kunnen niet zeggen: 'We wisten het niet!' De meeste mensen eten vlees van varkens en kistkalveren en eten eieren van legbatterijkippen. Zij werken actief mee aan deze misdaden. En allemaal accepteren we, dat de bioindustrie deze dingen doet. Het is gemakkelijk om de boeren de schuld te geven. Maar de boeren worden gedwongen tot dit soort praktijken door de gierigheid van de consumenten. Er is ook vlees en melk van dieren die aanzienlijk beter worden behandeld. En er zijn scharrelkipeieren. Deze produkten zijn duurder, maar wel van veel betere kwaliteit. Zolang de consument niet meer geld wilt neertellen voor het welzijn van het dier, zal de slavernij van kalveren, varkens en kippen blijven bestaan.

Als we de rechten van de aarde en de natuur erkennen, hebben we de plicht onszelf te beheersen en de wereldbevolking drastisch te verminderen. Er zijn religieuze fundamentalisten, die geboortebeperking tegengaan. Er zijn ultra-orthodoxe Joden, fundamentalistische Moslims en Christenen die aanzetten tot het op de wereld schoppen van zoveel mogelijk kinderen. 'Gaat heen en vermenigvuldigt u', is nog steeds hun motto. Zij hebben voortdurend meer 'lebensraum' nodig. Daarom plegen ze genocide tegen planten en dieren. Als wij de rechten van de planten en dieren serieus nemen, hebben we de plicht de strijd met deze mensen aan te gaan. Liefst met woorden, verstandelijke argumenten, sociale druk en wettelijke maatregelen. Maar als dat niet voldoende is, moeten we niet terugdeinzen voor fysiek geweld. Daarbij kunnen we denken aan isolatie van mensen (voornamelijk mannen) die zich verzetten tegen geboortebeperkende maatregelen.

Als ons eigen leven of het leven van de aarde op het spel staat, hebben we het recht en de plicht om onszelf te verdedigen. Ongecontroleerde voortplanting van de mens bedreigt al het leven op aarde. Daar moeten we een einde aan maken. Als we daarvoor oorlog moeten voeren, dan moeten we ons niet laten tegenhouden door schuldgevoelens. Het voortbestaan van het leven op aarde is eigenlijk de enige zaak die het waard is om voor te strijden. Alle conflicten van mensen onderling zijn daarbij vergeleken volstrekt onbelangrijk. Overigens is oorlog onvermijdelijk, als we de voortplanting niet beperken.

Iedereen mag vrijelijk zijn mening verkondigen. Dat behoort tot de rechten van de mens. Maar de daden van een mens zijn iets heel anders. De daden van de mens mogen niet leiden tot overlast. Fundamentalistische Christenen, fundamentalistische Moslims en extreem-rechtse ultra-orthodoxe Joden veroorzaken overlast. Wij hebben de plicht om aan deze overlast een einde te maken.

Een hard beleid dient te worden ontwikkeld ten aanzien van de bevolkingsgroei. We hebben het recht om van alle landen ter wereld te vragen geboortebeperking te stimuleren en zonodig af te dwingen. Landen die hier niet aan meewerken, dienen we onder druk te zetten. Bijvoorbeeld met een economische boycot.

Loop je weg voor je plichten?

Bovenstaande paragraaf zal vele mensen aan het schrikken brengen. Wat ik hierboven schrijf is verstandig en logisch. En het brengt bij veel mensen ook heftige emoties en angst te weeg. Op vrijheidsbeperking reageren veel mensen heel emotioneel. Zelfs als ze inzien dat het noodzakelijk is. Oproepen tot oorlog worden ook door gezonde mensen verafschuwd. Mensen die graag oorlogvoeren grijpen naar iedere kans en leven dan helemaal op. Daarom worden er veel zinloze oorlogen gevoerd. Maar de meeste mensen willen helemaal nooit oorlog en durven er zelfs niet aan te denken. Daarom wordt een noodzakelijke oorlog vaak veel te lang uitgesteld.

Ter illustratie:

Als Groot Brittanië en Frankrijk in 1935 de oorlog aan Duitsland hadden verklaard, zou een gigantische ramp voorkomen zijn. Na de inval van Irak in Koeweit dreigde een nieuwe ramp. Als we dit hadden toegestaan, zou iedere dictator in de derde wereld landverovertje zijn gaan spelen. Gelukkig hebben we onze plicht gedaan. De 'beschaafde' landen hebben samen een vuist gemaakt en Irak verpletterd. Dat signaal was dringend noodzakelijk aan alle oorlogshitsers in de wereld. In Bosnië hebben we veel te veel met ons laten sollen.

Toevoeging 16 maart 2009.

Notabene. De tweede oorlog tegen Irak was volstrekt onzinnig. Saddam Hussein betaalde nabestaanden van palestijnse zelfmoord-activisten. Israel was daar niet van gecharmeerd. Ze gaven Bush opdracht om Saddam op te ruimen. Bush kwispelde met zijn staartje en gehoorzaamde ogenblikkelijk. Af Bush! In je mand! Gelukkig zijn we eindelijk van hem verlost.

Andreas

Ik ben beschikbaar voor brainstorm-sessies, lezingen en seminars. Klik hier voor meer informatie