Staatskunde

Uit: Nieuwe politiek van Andreas 2003

• 1. Een staat heeft ten doel de samenwerking tussen de inwoners van die staat te organiseren.
  • 1a. De vorming van een staat heeft ten doel het leven van de inwoners van die staat te verbeteren. Dat wil zeggen, dat de staat er is ten behoeve van de inwoners en niet dat de inwoners er zijn ten behoeve van de staat. Voorwaarde voor de vorming van een staat is dan ook, dat alle inwoners voordeel hebben van de vorming of het bestaan van die staat. Als inwoners meer nadeel dan voordeel hebben van de staat, hebben zij het recht (ten opzichte van zichzelf en hun eigen natuur) om die staat te vernietigen met alle middelen die hun ter beschikking staan. In de praktijk blijkt echter, dat pogingen om de staat te vernietigen meer nadeel voor een persoon oplevert, dan voordeel. Daarom ziet men vooral berusting en passief verzet, bij mensen die meer nadeel dan voordeel van hun staat hebben.
  • 1b. Een staat is kerngezond als bijna alle inwoners meer voordeel dan nadeel van hun staat hebben. De gezondheid van een staat kan uitgedrukt worden als het percentage inwoners dat meer voordeel dan nadeel heeft van de staat. De (politieke) leiding van een staat dient er daarom voor te zorgen, dat zoveel mogelijk inwoners voordeel hebben van de staat. Het verbeteren van de sociaal-economische situatie van de minst-bedeelden is essentieel voor de gezondheid en uiteindelijk het instandhouden van de staat. Belangengroepen dienen terughoudend te zijn met het doordrukken van hun eigen belang ten koste van minder-bedeelden, die niet tot hun belangengroep behoren. De (politieke) leiding van een staat dient actief de vorming en instandhouding van belangengroepen van de minder-bedeelden te steunen met economische middelen, kennis en kunde. Daarbij kan men denken aan het opleiden en het betalen van het loon van opbouwwerkers, maatschappelijkwerkers, stafleden voor vakbonden, etcetera.
  • 1c. Wanneer een aanzienlijk deel van de inwoners meer nadeel dan voordeel hebben van de staat, kan de staat niet blijven bestaan. Politieke onrust, revolutie of burgeroorlog zijn het gevolg van een crimineel beleid van de elite van een staat, die teveel inwoners gebruiken om op te parasieteren. Verwijdering van de parasieten (de elite) is dan noodzakelijk om de staat weer gezond te maken.
• 2. Om de samenwerking tussen de inwoners te verbeteren en te organiseren dient men staatshuishoudkunde (economie), recht, communicatie, bestuur, gezondheidszorg, techniek en onderwijs te ontwikkelen.
  • 2a. Om te voorkomen dat sommige inwoners meer nadeel dan voordeel van de staat ondervinden, dient men er naar te streven alle inwoners te ontwikkelen en hun sociaal-economische situatie te verbeteren. Daarbij dient extra aandacht besteed te worden aan de minder-bedeelden.
• 3. Het vooropstellen van een ideologie of het aanpassen van de economie aan een ideologie, vormt een bron van verzet en agressie. Vaak gaat het gepaard met onderdrukking van het individu door de staat. Uiteindelijk leidt het vooropstellen van een ideologie tot het instorten van de economie en in het uiterste geval ook tot het ineenstorten van de staat. (Voorbeelden: De Sovjet Unie, Nazi-duitsland.)
  • 3a. Economie dient men aan te passen aan de realiteit en niet aan een ideologie. Een ideologie gaat uit van het waanidee, dat ideeën meer waard zijn dan de realiteit. (Dit werd zo door Plato gesteld.) Pogingen om de realiteit aan te passen aan ideeën, zijn een recept voor rampspoed. Daarbij komt, dat ideologieën meestal de menselijke aard ontkennen en er geen rekening mee houden. Pogingen om de mens aan te passen aan 'het systeem' (de ideologie) zijn ook een recept voor rampspoed.
• 4. De economie, het recht, de communicatie, het bestuur, de gezondheidszorg, de techniek en het onderwijs dienen ten dienste te staan van de gezondheid van de staat. Een staat is gezonder naarmate meer mensen meer voordeel dan nadeel van de staat ondervinden. (Axioma 1b.) Daarom dienen de hiervoor genoemde gebieden ten dienste te staan van de mensen en met name van de minder-bedeelden.
  • 4a. De economie moet er op gericht zijn de welvaart van de minderbedeelden te verbeteren. Wanneer men dit nalaat, legt men een voedingsbodem aan voor onrust en verzet. In de jaren '20 en '30 van de 20e eeuw werd deze voedingsbodem gebruikt door nationaal-socialisten en fascisten. Vanaf de jaren '90 van de 20e eeuw wordt deze voedingsbodem gebruikt door religieus geïnspireerde fundamentalisten van de Islam, het Christendom en het Jodendom. Deze fundamentalisten zijn naar mijn mening niet minder gevaarlijk dan de nationaal-socialisten en de fascisten, die WOII veroorzaakten.
  • 4b. Het recht moet in de eerste plaats de rechten van de minder-bedeelden beschermen. Wanneer men dit nalaat, schept men een voedingsbodem voor onrust en verzet. In onze staat zijn juristen onbetaalbaar voor de minder-bedeelden en schiet de sociale advocatuur ernstig tekort. Bovendien functioneert het civiele recht niet. Als men iemand aanklaagt voor belediging of laster, mag men blij zijn met 250 euro schadevergoeding en 750 euro vergoeding voor de juridische kosten. Vaak lopen de juridische kosten op tot 5.000 euro of meer. Rijke mensen kunnen veroordeling ontlopen door het recht op te houden en de tegenstander financieel uit te putten.
  • Stel: Iemand beledigt je. Wanneer je 5.000 euro uitgeeft aan juridische procedures, krijg je misschien 1.000 euro terug, als je tegenstander in het ongelijk wordt gesteld. Dan moet je bij winst dus uitgaan van een verlies van 4.000 euro. Voor 4.000 euro kun je ook een Joegoslaaf laten komen, die je tegenstander afschiet. Hoe kun je nu zo een rechtsstaat in leven houden?

    Het lijkt mij wenselijk, om de civiele advocatuur grondig te herzien. Bijvoorbeeld:

    Men brengt een zaak voor de rechter. De rechter wijst voor beide partijen een vertegenwoordiger aan. De vertegenwoordigers proberen de zaak te schikken. Lukt dit niet, dan brengen ze de zaak voor de rechter. De rechter spreekt een vonnis uit. De kosten worden door de rechter verdeeld over de staat en beide partijen. Hierbij let de rechter op de sociaal-economische status van beide partijen én op het gedrag van beide partijen. Een partij die aanstuurt op escalatie van het conflict gaat meer betalen, dan een partij die aanstuurt op een redelijke oplossing.

  • 4c. Gewoonlijk hebben alleen degenen die goed opgeleid én goed georganiseerd zijn direct toegang tot het bestuur van de staat. In andere woorden: Naar minder-bedeelden wordt niet geluisterd, totdat ze zodanige schade aanrichten tijdens uitbarstingen van onvrede, dat ze niet langer genegeerd kunnen worden. Dan zegt de toppolitiek: "We zullen beter luisteren." Daarna negeert men opnieuw de minder-bedeelden. Serieus luisteren naar de minder-bedeelden kan alleen door systematisch de communicatie tussen de minder-bedeelden en het bestuur van de staat te verbeteren. Daarbij gaat het niet om verbetering of uitbreiding van de éénweg-communicatie van het bestuur naar de minder-bedeelden. Daar is meestal niets mis mee. Het gaat mis omdat er meestal sprake is van éénweg-communicatie, terwijl twee-weg communicatie noodzakelijk is. Bij éénweg-communicatie is er één partij die mededelingen doet (de staat) en één partij die alleen maar kan luisteren (de minder-bedeelden). Bij tweeweg-communicatie kunnen beide partijen mededelingen doen en het initiatief nemen tot communicatie. Om twee-weg communicatie tot stand te brengen en in stand te houden, dient de staat procedures en organisaties te ontwikkelen, die zorgen dat de minder-bedeelden invloed kunnen uitoefenen op het bestuur van de staat.
  • 4d. Het bestuur van een staat komt na enige generaties in handen van een politieke elite. Deze tendens zien we bij bijna alle staten. Hierdoor ontstaat een incestueus bestuur, van mensen die te weinig contact hebben met mensen buiten hun eigen kringetje. Als deze tendens niet doorbroken wordt, ontstaat een star hierachisch systeem, dat uiteindelijk aan zijn eigen inflexibiliteit kapot gaat. Het is noodzakelijk om het ontstaan van zo'n politieke elite tegen te gaan. Dit kan men ondermeer doen door kinderen uit de lagere sociaal-economische milieus te testen op intelligentie en bestuurlijke capaciteiten en geschikte kandidaten systematisch te ondersteunen bij het volgen van een bestuurlijke loopbaan.

  Bij veel in groepen levende primaten is er een hierarchie die loopt via familielijnen. Jongen van een dominante moeder hebben meestal een goede kans om later zelf in de leiding van een groep te komen. Bij veel in groepen levende primaten is afkomst belangrijker dan leidinggevende capaciteiten of intelligentie. Deze aapachtige selectie van leiders is voor een menselijke samenleving ongewenst. Om de beste leiders (m/v) te krijgen, is het noodzakelijk om de kinderen van minder-bedeelden van staatswege een duwtje in de rug te geven, om de sociaal-economische achterstand te compenseren.

  • 4e. De mensen met een hogere opleiding en een hoger inkomen bieden hun kinderen meer mogelijkheden. Wanneer hun kinderen een ontwikkelingsachterstand dreigen op te lopen, hebben zij toegang tot speciale therapeuten, die ze zelf betalen. Wanneer ze zelf of hun kinderen iets mankeren, kunnen ze gemakkelijk specialistische hulp inroepen. Mensen met een lage opleiding zijn vaak niet op de hoogte van de mogelijkheden. De staat dient de gezondheidszorg zo in te richten, dat ook de minst-bedeelden profijt hebben van de gezondheidszorg. Daarbij is het om economische redenen noodzakelijk om onderscheid te maken tussen productieve en inproductieve mensen.

  Wanneer een rijke man van 80 zeer uitgebreide medische of psycho-therapeutische hulp nodig heeft, kan hij deze gewoon zelf betalen. Is het voor de staat zinvol en betaalbaar om dit soort hulp te betalen voor een arme man van 80?

  Wanneer een kind van 15 van rijke ouders medische of psycho-therapeutische hulp nodig heeft, kunnen de ouders deze hulp zelf betalen. Het is zeker zinvol én wenselijk als de staat dit soort hulp betaalt voor kinderen van arme ouders. Dit is ook betaalbaar. Want in het algemeen zal extra hulp uiteindelijk resulteren in hogere arbeidsproductiviteit.

  Door de vergrijzing begint medische hulp schaars te worden. Daardoor ontkomen we niet aan het stellen van prioriteiten. Men stelt dan vaak de ethische vraag, of werkende mensen voorrang moeten hebben voor werkloze mensen. Men vraagt dan eigenlijk, of we werklozen achter mogen stellen. We kunnen ook stellen, dat werkende mensen aan het werk gehouden moeten worden, omdat de werkende mensen voor de welvaart en het welzijn zorgen. Dus gaan werkende mensen zeker voor. Nadeel van deze argumentatie is, dat het risico bestaat, dat werklozen helemaal niet meer aan bod komen. Dit is te ondervangen door de capaciteit van medische voorzieningen te verdelen onder productieve en niet-productieve mensen volgens een verdeelsleutel. Bijvoorbeeld: 70% van de hulp naar de productieve en 30% naar de niet-productieve mensen.

  • 4f. Toen de computers voor particulieren beschikbaar kwamen, werden ze eerst gekocht door de rijkere hoger-opgeleiden. Degenen die al een grote voorsprong hadden, konden hun voorsprong vergroten door eerder de nieuwe technologie te kopen. (Daar staat tegenover, dat ze veel meer betaalden, dan degenen die later computers kochten.) De staat dient ervoor te zorgen, dat ook de minder-bedeelden toegang hebben tot nieuwe technologie. Onze welvaart nam toe doordat arme mensen onderwijs kregen en leerden lezen en schrijven. Onze welvaart kan nog meer toenemen, als ook arme mensen vrijelijk toegang hebben tot ICT en (in de nabije toekomst) robottechnologie.
• 5. De ideologie van een staat moet het welzijn van alle inwoners bevorderen en mag het welzijn van inwoners niet benadelen.
  • 5a. Een gezonde ideologie lijkt mij het nastreven van de gezondheid van de staat. In axioma 1b is gesteld:
    De gezondheid van een staat kan uitgedrukt worden als het percentage inwoners dat meer voordeel dan nadeel heeft van de staat.
    Als de staat ideologisch streeft naar een optimale gezondheid, streeft de staat dus ook naar maximalisatie van het aantal inwoners dat voordeel heeft van de staat.
• 6. Het psychisch, sociaal en materieel welbevinden van de inwoners kan alleen gegarandeerd worden met absolute rechtsgelijkheid en totale medezeggenschap van de inwoners in bestuurlijke aangelegenheden van de staat.
  • 6a. In axioma 4b stelde ik al, dat het huidige recht geen rechtsgelijkheid geeft. Rijke mensen hebben een betere rechtspositie dan arme mensen. Zolang deze wantoestand voortduurt, worden minder-bedeelden structureel benadeeld.
  • 6b. In axioma 4d stelde ik voor, om kinderen van minder-bedeelden extra steun te geven, wanneer zij de capaciteiten hebben voor bestuurlijke functies en wanneer zij deze ook ambiëren.
    De kinderen van welgestelde ouders ondervinden nooit aan den lijve hoe het is om moeizaam het hoofd boven water te kunnen houden of hoe het is om op te groeien in een achterstandswijk. Empathie treft men daarom vooral aan bij mensen, die zelf in moeilijkheden opgegroeid zijn. Toen de politiek gedomineerd werd door mensen, die de tweede wereldoorlog hadden meegemaakt, was er veel sociale bewogenheid en mededogen. Nu de politiek gedomineerd wordt door mensen, die het nog nooit moeilijk hebben gehad, is er veel hardheid en genadeloosheid. Het ontbreken van empathie kan gemakkelijk leiden tot nieuwe sociale rampen, zoals een revolutie, burgeroorlog, etc. Door kinderen van minder-bedeelden in het bestuur van de staat op te nemen, kan men het tekort aan empathie verminderen.

Andreas

Ik ben beschikbaar voor brainstorm-sessies, lezingen en seminars. Klik hier voor meer informatie