De hetze van de Theosofische vereniging tegen Firewolf

Broederschap ongeacht geloof ???

Een kwart eeuw lasteren tegen één persoon:

Van april 1987 tot december 1999 woonde Firewolf op het Theosofisch Centrum te Naarden. Voortdurend werd er systematisch de meest weerzinwekkende laster over Firewolf verspreid. Ook na het vertrek van Firewolf ging de lastercampagne van de theosofen gewoon door. In 2003 verspreidde de secretaris van de theosofsiche loge te Rotterdam nog steeds uitgesproken laster over Firewolf. 20 oktober 2010 schreef Theo van der Schaaf op internet:

... Andreas heeft jaren lang in Naarden gewoond op het terrein van de Theosofische Vereniging, in een klein huisje midden in het bos. Daar veroorzaakte hij veel problemen, door zijn enge en nachtelijke rituele activiteiten in dat bos. Hij bezorgde de andere bewoners en bezoekers op het theosofische landgoed regelmatig een doodschrik.

De theosofie zat daar dan ook behoorlik mee in de maag en zij hebben destijds nog getracht Andreas Ice-Wolf van dat terrein af te krijgen, wat niet lukte, omdat Andreas volgens de Nederlandse wetgeving gewoon het recht had om daar te wonen. Nu deze lastpost hoog in het Noorden zit, zal hij wel niet veel schade meer aanrichten, want wie wil er nu helemaal naar (adres van Firewolf) voor een inwijding of opleiding.

Op dezelfde pagina wordt ook nog de achternaam vermeld.

Het bovenstaande stuk is pure laster. Theosofen vroegen soms aan Eva (de partner van Firewolf) of hij daar nog wel woonde, omdat ze hem nooit zagen. Bestuurslid van de Theosofen Aeiso Raven is op zeker moment zelfs alle bewoners afgegaan om ze te vragen of ze misschien klachten hadden over Firewolf. Hij kreeg te horen, dat niemand van de bewoners ooit last van hem hadden gehad. Zie brief Firewolf aan Heijbroek

De economische schade kunt u lezen op deze aparte pagina

Hieronder kunt u lezen wat er werkelijk gebeurd is.

Halverwege 1983 meldde Firewolf zich aan als lid van de Theosofische vereniging en van de Theosofische loge van Rotterdam. Per 15 juli 1983 werd hij aangenomen als lid van de Theosofische Vereniging. Bij zijn aanmelding bij de loge van Rotterdam ging er iets fout. Hoewel hij al een paar keer aan loge-bijeenkomsten had deelgenomen, had men hem niet ingeschreven. Hij moest zich opnieuw inschrijven. Firewolf had geen zin in dergelijk bureaucratisch gedoe en kwam niet meer in de loge van Rotterdam. Hij bleef wel landelijk lid van de Theosofische Vereniging Nederland (TVN).

Theosofie is gebaseerd op de ideeën van H.P. Blavatsky. Zij was één van de oprichters van de Theosophical Society. Deze werkt wereldwijd en heeft haar hoofdkwartier in Adyar, India. Later hebben Annie Besant en Leadbeater veel invloed uitgeoefend. Krishnamurti is opgeleid tot 'meester' door de theosofen. Later brak Krishnamurti met hun en stelde: 'Jullie theosofen zijn zo zwaar als stenen. In al de tijd dat ik jullie ken, heb ik jullie niet één centimeter vooruit zien gaan.'

C.W. Leadbeather was een bisschop van de Vrij Katholieke Kerk (Liberal Catholic Church). Hij was een praktiserende pedofiel en aanhanger van griekse filosofen, die seks tussen een oude man en een jonge knaap als hun hoogste ideaal hadden.

In India zag hij een leuk jongetje op het strand spelen: Krishnamurti. Hij maakte de vader van Krishnamurti wijs, dat Krishnamurti de messias was. Leadbeather en Annie Besant zouden Krishnamurti wel even opleiden tot messias. De vader van Krishnamurti liet zich inpalmen door Besant en Leadbeather en stond zijn zoon af. Later kwam hij er achter, dat Leadbeather Krishnamurti als schandknaap gebruikte. Hij eiste zijn zoon terug, maar dit werd geweigerd door Leadbeather en Besant. De zaak kwam voor een britse rechter. Hierbij stelde de vader van Krishnamurti, dat Leadbeather zijn zoon seksueel misbruikte en hij eiste de voogdij terug. Volgens Leadbeather was er niets aan de hand. Hij had Krishnamurti alleen maar les gegeven in masturbatie. Annie Besant steunde Leadbeather. De rechter wees de eis van de arme man uit India af ten gunste van een britse knapenschender.

• Leadbeather en Besant waren vooraanstaande theosofen. Op het ITC stelt men Besant boven Blavatsky, de oprichtster van de Theosophical Society. Blavatsky was een schizofrene vrouw met waanvoorstellingen. Ze dronk en rookte als een zeeman. Haar beschermheren kwamen vooral op haar zedeloze gedrag af. Annie Besant was een altijd in het wit geklede zwaar neurotische vrouw, met absurde ideeën over seksualiteit. Leadbeather was een bekend knapenschender en praktiserend pedofiel. Besant steunde Leadbeather door dik en dun.
• Op het ITC staat een grote zaal met de naam Besanthal. Naast deze Besanthal staat een kerkje van de Vrij Katholieke Kerk. In de tuin van dit kerkje ligt de as van Besant en een gedenksteen. Besant en de Vrij Katholieke Kerk zijn stevig vertegenwoordigd op het ITC. Hoe denkt het ITC eigenlijk over knapenschenders en praktiserende pedofielen?

Toen Krishnamurti volwassen werd, nam hij heel snel afstand van de theosofen. Daarbij zei hij:

De TVN (Theosofische Vereniging Nederland) is een afdeling van de wereldwijd werkende Theosophical Society. Zij stelt zich ten doel:

• 1. Het vormen van een kern van broederschap, zonder onderscheid van ras, geloof, geslacht, kaste of huidskleur.
• 2. De vergelijkende studie van godsdiensten, filosofieën en wetenschappen.
• 3. Het onderzoeken van paranormale verschijnselen en paranormale vermogens.

Zoals ze hier beschreven staan, komen de doelstellingen overeen met Firewolf's doelstellingen. Helaas bleken diverse bestuursleden van de TVN zich niet aan deze doelstellingen te houden. Daar zou Firewolf nog moeilijkheden mee krijgen. Met name over punt drie doen sommige theosofen heel moeilijk. Firewolf zegt hierover:

In juli 1983 was Firewolf lid geworden van de Theosofische Vereniging Nederland. Via hun kreeg hij een uitnodiging voor een midwinterweek op het Internationaal Theosofisch Centrum te Naarden. Deze midwinterweek duurde van kerst tot nieuwjaar en werd georganiseerd door de Michaelsgroep. Firewolf nam hieraan deel. De sfeer was open en vriendelijk. Firewolf meldde zich aan als lid van de Michaelsgroep. Deze kwam eens per maand bij elkaar voor een weekend op het Theosofisch Centrum. Het Theosofisch Centrum is een landgoed van 14 ha. bosgrond, met diverse cursusgebouwen, gastverblijven en woningen. De Michaelsgroep huurde eens per maand het Guesthouse en deed vrijwilligerswerk op dit landgoed. 's Avonds hield men lezingen.

Eind 1985 organiseerde de Michaelsgroep opnieuw een midwinterweek tussen kerst en nieuwjaar. Firewolf was nauw betrokken bij de organisatie en hield een lezing en twee workshops over de germaanse mythologie.

Firewolf was donateur geworden van het Theosofisch Centrum. Op het Theosofisch Centrum werkte de bos- en tuingroep op het landgoed. Men rooide bomen die teveel waren en werkte in de tuin. Met Pinksteren hield de bos- en tuingroep van het Theosofisch Centrum een weekend. Met vrijwilligers werkte men drie dagen in de bossen. Firewolf nam daaraan deel. Hij kwam nu in kontakt met theosofische jongeren. Bij de Michaelsgroep zaten hoofdzakelijk ouderen. Mw. Inge Addens had de leiding over de bos- en tuingroep. Zij was een oude en zeer wijze vrouw, die grote indruk op Firewolf maakte. Vanaf dat weekend werkte Firewolf iedere maand een weekend met de bos- en tuingroep op het Theosofisch Centrum te Naarden.

In juli 1986 werkte hij aan een leegstaand huis aan de Valkeveenselaan. Dit was eigendom van het Theosofisch Centrum. Firewolf schreef een brief aan het bestuur en vroeg of hij het kon huren. Dat was een probleem. Huurders moesten vegetariër zijn, niet roken of drinken, lid zijn van de theosofische vereniging en als vrijwilliger werken voor het Theosofisch Centrum. Bovendien moesten ze de vrij hoge huur kunnen betalen. Aan al die voorwaarden voldeed Firewolf. Maar er was nog een voorwaarde. Het was de gewoonte om huizen alleen te verhuren aan echtparen. Firewolf was alleenstaande. Maar het Theosofisch Centrum bleek niemand te kunnen vinden die aan alle voorwaarden voldeed. Bovendien kreeg hij ruimhartig steun van mw. Inge Addens en mw. Zus Nakken. Beiden kenden Firewolf persoonlijk en hadden een hoge dunk van hem. Bovendien wist Inge Addens hoe hard Firewolf als vrijwilliger werkte. Uiteindelijk ging het bestuur akkoord en werd het huurkontrakt in februari 1987 getekend. Per 1 april 1987 zou Firewolf de woning huren. Maar omdat de woning uitgewoond was, kon hij direct beginnen met opknappen.

Firewolf zegde de huur van zijn woning in Rotterdam op en ging in het weekend naar zijn nieuwe woning op het Theosofisch Centrum. De tweede keer dat hij in het huis aan het werk ging, kreeg hij bezoek van mw. Susan Frank. Deze woonde tijdelijk met haar kinderen in een ander huis van het Theosofisch Centrum, maar moest dit verlaten. Nu wilde ze in Firewolf's huis wonen. Of Firewolf maar even plaats wilde maken. Daar had Firewolf geen zin in. Vervolgens weigerde mw. Frank het huis te verlaten. Pas toen Firewolf dreigde haar er letterlijk uit te gooien, vertrok ze scheldend. Even later kwam mw. Yvette Meyer, secretaris van het Theosofisch Centrum en vriendin van mw. Frank. Zij eiste, dat Firewolf het huurkontrakt zou ontbinden en dat hij voor haar vriendin plaats zou maken. Firewolf weigerde. Mw. Meyer werd woedend, schold Firewolf uit en liep boos het huis uit. Firewolf vertelde dit aan het bestuur, en mw. Meyer werd berispt. Volgens mw. Inge Addens was het uitgesloten, dat Susan Frank permanent een huis van het Theosofisch Centrum zou kunnen huren, omdat zij geen vrijwilligerswerk deed voor het Theosofisch Centrum.

Deze affaire zou Firewolf blijven achtervolgen. Mw. Yvette Meyer was woedend, en dat zou Firewolf weten. Zij was de vriendin van dhr. Barbas, hoofd van het Theosofisch Centrum. Daarom werd zij getolereerd. Zij was een aartsroddelaarster, die over iedereen kwaad sprak. Nu begon zij een lastercampagne op het Theosofisch Centrum tegen Firewolf. Volgens dhr. Erik Feis, bestuurslid van het Theosofisch Centrum, heeft zij herhaalde malen op bestuursvergaderingen gesteld, dat Firewolf zich bezighield met duistere magische praktijken.

In de zomer van 1987 logeerde een lid van de theosofische loge van Utrecht op het theosofisch centrum. Firewolf had regelmatig kontakt met haar. Op zeker moment kwam het gesprek op de Runen. Zij stelde voor, dat Firewolf lezingen over de Runen zou houden in de theosofische loge van Utrecht. Firewolf was meteen enthousiast. Het logebestuur stemde met enige aarzeling in. Sommige mensen waren een beetje huiverig voor lezingen over germaanse onderwerpen. De lezingen werden gehouden op vrijdagavond 18 maart en 15 april 1988. En de logeleden werden zeer enthousiast. Firewolf is een boeiend verteller, die in één adem een hele avond vol spreekt. Normaal loopt zo'n avond rond 22.00 uur af. Firewolf's avonden duurden meestal tot 23.30 uur of nog later. Hij werd dan ook meteen voor volgend seizoen uitgenodigd.

Firewolf huurde een huis van het Theosofisch Centrum. Dit huis ligt naast de poort van het Theosofisch Centrum. Voor de tweede wereldoorlog was het een poortwachtershuisje. In 1987 werd door een vuilnisauto een pilaar van de poort omver gereden. Op 22 januari 1988 werd deze opnieuw opgemetseld door een aannemer. Het begon die dag heel hard te sneeuwen en te waaien. Het was noodzakelijk om de aannemer onderdak te bieden. Dit had het Theosofisch Centrum kunnen doen in 'het Grote Huis'. Daar wonen diverse theosofen, het is daar warm en er had koffie geschonken kunnen worden. Maar dit vond men blijkbaar te goed voor een eenvoudig werkman. Daarom opende een bestuurslid van het Theosofisch Centrum het huis van Firewolf met een reservesleutel. Firewolf was die dag op zijn werk bij de RABO-bank. In Firewolf's afwezigheid werd zijn huis als kantine gebruikt door het Theosofisch Centrum. Zijn computer werd aangezet. (Dat bleek uit de 'logging' van de computer.) Zijn stereo-installatie werd aangezet. Toen hij thuis kwam, stond deze nog aan. En er werd in zijn post gesnuffeld. Het bestuur van het Theosofisch Centrum ontkent hier iets van te weten. Zij hebben alleen de aannemer binnengelaten. Klusjesman Bert van Schaijk vond het onwaarschijnlijk, dat de aannemer dit gedaan heeft. Bert kent de aannemer als een degelijke bescheiden man. Ook Firewolf kan zich niet voorstellen, dat de aannemer aan zijn computer heeft gezeten. Maar ook al heeft hij dat wel gedaan, dan is het Theosofisch Centrum nog verantwoordelijk. Zij hadden Firewolf's huis niet als kantine mogen gebruiken.

Zie: Inbraak

Firewolf was woedend over deze schending van het vertrouwen. Hij dreigde naar de politie te gaan en procesverbaal op te laten maken. Hij kreeg toen bezoek van het bestuurslid Aeisso Raven. Dhr. Raven zette Firewolf onder zware druk. Volgens dhr. Raven zou Firewolf zeer grote moeilijkheden krijgen, indien hij aangifte zou doen. Omdat Firewolf nog verder moest wonen op het Theosofisch Centrum, besloot hij de zaak niet verder op de spits te drijven.

Als bewoner en vrijwilliger nam Firewolf deel aan 'workers-meetings' op het Theosofisch Centrum. Hier wisselden vrijwilligers ideeën uit en bespraken problemen. Deze vergaderingen liepen goed onder Ruud Schimmel. Toen werd bestuurslid Aeisso Raven voorzitter. Vanaf dat moment liep het animo terug. Begin 1988 maakte Firewolf een organisatorische analyse op zijn computer en kwam met een groot aantal voorstellen. Aeisso Raven zei diep onder de indruk te zijn. Hij zei letterlijk: 'Hieruit blijkt een zeer grote betrokkenheid bij het Theosofisch Centrum'. Maar Firewolf zag hem denken: 'Hoe raak ik die bemoeial kwijt?'

Aeisso Raven heeft een lange ervaring als ambtenaar op het ministerie van Binnenlandse zaken. Voor hem was het niet moeilijk om dezelfde spelletjes te spelen als op een ministerie. Inplaats van eerlijk te zeggen wat je denkt, prijs je je tegenstander. Vervolgens negeer je zijn voorstellen, in de hoop dat iedereen ze vergeet. Dat deed Aeisso Raven nu ook. Firewolf had er geen behoefte aan om zijn voorstellen te herhalen. Hij had ook geen behoefte aan een vieze machtsstrijd.

Voorjaar 1988 werd Firewolf uitgenodigd om een 'morningtalk' (een soort lezing) over de Germanen te houden op 'het Grote Huis' op het Theosofisch Centrum. Deze lezing werd enthousiast ontvangen. Ook Aeisso Raven was aanwezig en zei enthousiast te zijn. Letterlijk zei hij tegen Firewolf: 'Als je weer een morningtalk houdt, waarschuw me dan, want ik vind het heel erg interessant'. Later zou hij heel andere dingen zeggen. In 1990 stelde hij, dat Firewolf's ideeën niet overeen komen met die van het Theosofisch Centrum. Hieraan verbond hij de conclusie, dat Firewolf zou moeten vertrekken. Maar als Firewolf dan vroeg naar de verschillen, weigerde Aeisso Raven daar op in te gaan.

Sinds oktober '88 was Firewolf begonnen met een marketingcampagne, die naar New Age begrippen ongehoord was. Dit wekte veel verzet. Het hoofdbestuur van de Theosofische Vereniging gaf het advies aan de loges om Firewolf niet als spreker uit te nodigen. Bovendien werd hij van de sprekerslijst geschrapt, zonder dat men de moeite nam hem hiervan op de hoogte te stellen. De voorzitter, dhr. van Vledder begon een lastercampage tegen Firewolf, om hem zoveel mogelijk in diskrediet te brengen. Dit sloot goed aan bij de lastercampagne die Yvette Meyer, secretaris van het Theosofisch Centrum al sind februari '87 voerde.

In de zomer van 1989 kwam dhr. Wim van Vledder onverwachts bij Firewolf op bezoek. Dhr. van Vledder is verbonden aan een soort vrijmetselarij en was toen voorzitter van de Theosofische Vereniging Nederland. Volgens hem zouden er heel smerige roddels op het Theosofisch Centrum verteld worden over Firewolf. Toen Firewolf navraag deed naar een zeer erge roddel, bleek niemand anders deze roddel te kennen. Ging dhr. van Vledder met een speciaal soort zieke mensen om? Dat zou kunnen. Soort zoekt soort. Maar Firewolf heeft dhr. van Vledder leren kennen als een zeer smerige intrigant. Firewolf denkt, dat van Vledder deze roddel zelf verzonnen heeft. Aan de vrucht herkent men de boom. Zieke mensen verzinnen zieke roddels.

Toen Firewolf navraag deed, kwam wel aan het licht dat er zeer veel over Firewolf geroddeld werd. Volgens Erik Feis, bestuurslid van het Theosofisch Centrum, kwamen de roddels vooral van Yvette Meyer, de secretaris van het Theosofisch Centrum. Firewolf schreef een brief aan Arend Heijbroek, het hoofd van het Theosofisch Centrum. Deze weigerde Firewolf te helpen. Hij schreef ondermeer:

... het wervend karakter van je activiteiten, je kleding en je naamgeving vragen om een reactie. ...

Anders gezegd: Volgens Arend Heijbroek had Firewolf de roddels aan zichzelf te wijten. Hiermee maakte Arend Heijbroek zich schuldig aan ethnische discriminatie. De eerste doelstelling van de Theosofische Vereniging luidt:

• Het vormen van een kern van universele broederschap, zonder onderscheid van ras, geloof, geslacht, kaste of huidskleur.

Firewolf werd (en wordt nog steeds) door Arend Heijbroek en diverse andere leden van het bestuur van het Theosofisch Centrum gediscrimineerd op basis van zijn geloof of ethnische identiteit. Hij mag geen germaans geloof hebben. In verband hiermee staakte Firewolf zijn vrijwilligerswerk voor het Theosofisch Centrum.

brief heijbroek 1989

brief firewolf 1991

In de eerste helft van 1989 veranderde de redactie van Theosofia, het tijdschrift van de Theosofische Vereniging, het beleid. Hierover schreef Firewolf een kritische brief. Deze werd niet beantwoord. Firewolf had inmiddels van vele kanten gehoord, dat dhr. Wim van Vledder, voorzitter van de Theosofische Vereniging, een zeer smerige campagne tegen hem voerde. Firewolf was van de sprekerslijst geschrapt, zonder dat men hem daarvan bericht stuurde. Hij werd ook beschuldigd van zwart magische praktijken. De roddel waarmee dhr. van Vledder bij Firewolf kwam aanzetten, bleek niemand te kennen. Firewolf werd behoorlijk kwaad over deze geniepige praktijken. Hij schreef twee brieven. Eén aan dhr. van Vledder zelf, en één aan het hoofdbestuur van de Theosofische Vereniging. Kopieën van deze brief stuurde hij ter kennisgeving aan alle loges. Firewolf's brieven werden nooit beantwoord. Hij werd gewoon doodgezwegen. Vanaf dat moment heeft Firewolf geen contributie meer betaald.

Omdat zoveel mensen kwaad spraken over Firewolf en omdat Firewolf geboycot werd door de tijdschriften Bres, Onkruid, Paravisie en Koörddanser, ging het financieel steeds slechter. Langzaam werd hij economisch kapot gemaakt. Wim van Vledder, die toen voorzitter was van de Theosofische Vereniging Nederland, en leden van het bestuur van het Theosofisch Centrum hebben daar sterk toe bijgedragen. Vanaf maart 1990 ging het financieel zo slecht, dat Firewolf zijn huur niet meer op tijd kon betalen. Er ontstond langzaam maar zeker een huurachterstand. Firewolf tilde daar niet zo zwaar aan. Hij had jarenlang iedere maand een weekend gratis gewerkt voor het Theosofisch Centrum. Vaak had hij zijn auto en zijn gereedschap gebruikt ten behoeve van het Theosofisch Centrum, zonder daarvoor vergoeding te vragen. Hij had op eigen kosten een stuk gereedschap laten maken, speciaal voor het werk in het bos van het Theosofisch Centrum. In totaal had hij bijna 20.000 gulden in natura geschonken aan het Theosofisch Centrum. Daarom meende Firewolf op een coulante houding te kunnen rekenen van het bestuur van het Theosofisch Centrum. Dat had Firewolf verkeerd gedacht. Ondank is 's werelds loon, luidt het spreekwoord. En ondank is het loon van het Theosofisch Centrum. Dat werd heel snel duidelijk.

Op 20 juni 1990 kwam Aeisso Raven, bestuurslid van het Theosofisch Centrum, bij Firewolf op bezoek. Hij vond, dat Firewolf niet thuishoorde op het Theosofisch Centrum. Toen Firewolf vroeg naar de verschillen tussen zijn ideeën en die van het Theosofisch Centrum, weigerde Aeisso Raven daarop in te gaan. 'Nee jongen, jij bent mij veel te gewiekst!', zei Aeisso letterlijk. Wat Firewolf geloofde, moest hij zelf weten. Maar hij mocht niet over zijn geloof spreken of cursussen geven.

Hiermee lapte dhr. Raven de grondwet en de rechten van de mens aan zijn laars. De rechten van de mens, zoals die vastgelegd zijn in het verdrag van Rome, garanderen vrijheid van meningsuiting. Firewolf gaf nooit cursussen op het Theosofisch Centrum en bracht zichzelf op geen enkele wijze in verband met het Theosofisch Centrum. Als hij aan zijn huis een groot bord met de naam 'IJswolf' had gehangen, had het Theosofisch Centrum recht van spreken gehad. Een dergelijk bord hing er niet. Dat Firewolf op het Theosofisch Centrum woonde, was aan bijna niemand bekend.

Het Theosofisch Centrum was geen sectarische instelling. Sinds de jaren '80 proberen sommige bestuursleden dat er wel van te maken. Dat is in strijd met de doelstelling. Het Theosofisch Centrum heeft als doel:

• het bevorderen van internationale vrede en universele broederschap.

De Theosofische Vereniging heeft als doel:

• het bevorderen van broederschap, ongeacht ras, geloof, geslacht, kaste of huidskleur.

Helaas kijken sommige Nederlandse 'theosofen' neer op animisten, shamanen e.d. Je mag geloven wat je wilt, zolang het maar een beetje Christelijk is. Daarmee verwijderen ze zich sterk van de theosofie in andere delen van de wereld. Firewolf heeft in 1989 Arend Heijbroek, hoofd van het Theosofisch Centrum, voorgesteld, om eens wat indiaanse medicijnmensen of Surinaamse winti-mensen uit te nodigen. Als je internationale vrede wilt bevorderen door het kweken van begrip, dien je deze andersdenkenden de gelegenheid te bieden hun wereldbeeld uit te leggen. Dat heeft dhr. Heijbroek hooghartig van de hand gewezen.

Tijdens het gesprek met Aeisso Raven, stuurde deze aan op een botsing met Firewolf. Hij wilde, dat Firewolf binnen een half jaar zijn huis zou verlaten. Hij was bereid om de huurschuld kwijt te schelden, als Firewolf maar zou ophoepelen. Een paar dagen later ontving Firewolf een brief van Aeisso Raven. Hierin stelde hij, dat hij met Firewolf had afgesproken, dat Firewolf zijn huur per december 1990 zou opzeggen. Firewolf had dit helemaal niet afgesproken, maar nam niet de moeite om te reageren. Aeisso Raven is lange tijd diplomaat geweest. Nu meende hij met een dergelijke diplomatenstreek Firewolf uit zijn huis te kunnen jagen. Dat was een misrekening.

Aeisso Raven was zo dom, om Firewolf's huis onmiddelijk aan een ander toe te wijzen. Deze verkocht zijn woning en kwam aan het eind van het jaar in een onmogelijke positie. Dankzij Aeisso Raven. Toen het bestuur van het Theosofisch Centrum in de gaten kreeg, dat Firewolf zijn huur niet zou opzeggen, stuurde hun advocaat op 6 november een aangetekende brief. Hierin zegde men de huur op en dreigde men met de kantonrechter. Firewolf meende in zijn recht te staan en reageerde niet.

Firewolf hielp een jonge vrouw van een jaar of 20 bij het verwerken van ernstig seksueel misbruikt door haar vader. Ze had geen geld voor de cursus, maar Firewolf liet haar toch deelnemen. Tijdens die dag liep zij over het Theosofisch Centrum, de verhuurder van Firewolf's huis. Onmiddelijk kwam het roddelcircuit weer op gang. Op 24 maart 1991 schreef Arend Heijbroek, het hoofd van het Theosofisch Centrum, Firewolf een brief met de opmerking:

Firewolf neemt aan, dat dit op deze vrouw slaat. Zij kleedde zich als een typische links-radicale actievoerster, met PLO-shaaltje. Firewolf heeft gemerkt, dat veel theosofen liever in boeken neuzen, dan dat zij zich openstellen voor in nood verkerende medemensen. Mensen in nood en mensen die anders zijn worden systematisch gediscrimineerd door het bestuur van het Theosofisch Centrum. (En door vrijwel geheel Nederland.) Firewolf kan dit moeilijk rijmen met hun doelstellingen.

Het bestuur van het Theosofisch Centrum begon heel erg vervelend te worden. Men begon een hetze tegen Firewolf en men daagde hem voor de kantonrechter. Men eiste van de kantonrechter, dat deze de huurovereenkomst zou ontbinden. Het Theosofisch Centrum heeft als doelstelling: het bevorderen van internationale vrede en universele broederschap. Een bijzonder ambitieuze doelstelling voor mensen die niet eens in eigen kring de vrede kunnen bewaren.

Deze zaak kwam voor op 18 maart 1991. Firewolf had inmiddels zijn huurschuld voldaan, en had niets te vrezen. Dat besefte het bestuur van het Theosofisch Centrum ook. De bestuursleden Aeisso Raven en Juuske von Wohlzogen Kühr vertelden de rechter een aantal leugens. Volgens Juuske zou Firewolf een huur betalen, die ver beneden de huurwaarde lag. Volgens de onafhankelijke huurcommissie lag de huur iets BOVEN het maximum toelaatbare. Volgens Aeisso Raven ondervond het Theosofisch Centrum steeds meer overlast van de activiteiten van Firewolf. Hij toonde de rechter een brochure van IJswolf en stelde, dat Firewolf folders uitdeelde aan bezoekers. Dat was een welbewuste keiharde leugen. Firewolf had die brochure twee jaar daarvoor aan Aeisso gegeven, in de hoop misverstanden weg te nemen. Firewolf heeft nooit folders aan bezoekers van het Theosofisch Centrum uitgedeeld. In het grootste cursusgebouw, de Besanthal, liggen folders van allerlei groepen. Firewolf heeft ervoor gezorgd, dat zijn folders daar nooit terecht zijn gekomen. Aeisso Raven kon geen folder tonen van Cosmic Fire. Sterker: hij wist niet eens dat Firewolf een jaar daarvoor de bedrijfsnaam veranderd had. In de dagvaarding beweerde het Theosofisch Centrum, dat Firewolf naar buiten treedt onder de naam IJswolf. Deze naam had Firewolf al ruim een jaar daarvoor afgeschaft. Hoezo steeds meer overlast?

Aeisso Raven verweet Firewolf voor de rechter, dat Firewolf in zijn huis mensen 'genas'. Firewolf sprak echter van 'aura-reiniging' en vermeedt het woord genezen. Dat woord ligt namelijk erg gevoelig. Op het Theosofisch Centrum en in de loges van de Theosofische Vereniging worden regelmatig genezingsdiensten gehouden. Hoezo hypocriet? Kort daarvoor waren er in de Besanthal een groep Filipijnse gebedsgenezers geweest. Mogen zij wel, wat Firewolf niet mag? Moet Firewolf toestemming hebben van de theosofische groot-inquisiteurs?

Ten einde raad bezocht Aeisso alle overige bewoners van het Theosofisch Centrum en vroeg ze, of ze ooit wel eens last van Firewolf hadden gehad. Dat hadden ze niet. Aeisso landde weer met zijn neus in zijn eigen modder.

De kantonrechter was niet onder de indruk van de argumenten van het Theosofisch Centrum. Hij wees hun eis af en veroordeelde ze tot betaling van de juridische kosten van Firewolf. Uiteraard zette dat kwaad bloed. Vooral Aeisso Raven en Juuske von Wolhzogen Kühr zinden op wraak.

Dat het zover heeft moeten komen, lag niet aan Firewolf. Firewolf heeft zijn uiterste best gedaan om de rechtszaak te voorkomen. Hij heeft bemiddeling gevraagd van Rinus Cleyton, toen voorzitter van de Utrechtse theosofische loge, en van Jo Gouverne, die jarenlang bestuurslid was van het Theosofisch Centrum. Deze bemiddeling heeft niet mogen baten. Arend Heijbroek, hoofd van het Theosofisch Centrum, stelde tegenover Jo Gouverne het volgende. Als Firewolf zijn huurschuld had voldaan, zou hij verder als normaal mens behandeld moeten worden. Maar aan Firewolf schreef hij op 24 maart 91 heel andere dingen:

... wij menen, dat het beter is, dat je je huis ontruimt. ... Naar ons inzicht is de kloof te groot. ... De wijze waarop je je doelstellingen uitwerkt, komt echter niet overeen met die van het centrum. ...

Firewolf antwoordde hierop met een brief van 2 april 1991. Hierin wees hij op de overeenkomsten tussen zijn werk en het werk van vooraanstaande theosofen als Radha Burnier en Joy Mills. In juli 1991 organiseerde het Theosofisch Centrum een week met Joy Mills met de titel: 'From inner to outer transformation.' Joy Mills wilt feitelijk hetzelfde als Firewolf. Maar wat Joy Mills wel mag, mag Firewolf niet. Waarom niet? Omdat Firewolf te dichtbij woont. Als Firewolf populair wordt op het Theosofisch Centrum, krijgt hij macht. Dit zou ten koste gaan van de macht van Arend Heijbroek en co. Arend Heijbroek heeft een dergelijke machtsstrijd al eerder gevoerd, toen hij voorzitter was van de Theosofische Vereniging Nederland. Toen moest hij aftreden omdat hij een lid had weggetreiterd, die te populair dreigde te worden. Nu wilde hij met Firewolf precies hetzelfde doen.

In zijn brief schreef Firewolf ook over de toepassing van moderne marketing op esoterische zaken. Hij schreef over marketing, p.r. en doelgroependifferentiatie. Hierop reageerde Arend Heijbroek niet. Maar in augustus '93 stond er in theosofia, het tijdschrift van de Theosofische Vereniging een artikel van Arend Heijbroek met als titel: 'Theosofie als produkt'. Hierin stelde hij voor, om marketing toe te passen op theosofie. Precies wat Firewolf aan hem had geschreven. Arend Heijbroek steelt de ideeën van Firewolf, en verkettert hem om zijn ideeën. Hoezo hypocriet?

In dat artikel schrijft Arend Heijbroek ook:

Nu komt de aap uit de mouw. Er is volgens Arend Heijbroek een overaanbod. Arend is bang voor concurrentie. Firewolf wordt beschouwd als een concurrent, inplaats van als een broeder. Er is hier wat Arend betreft dus een strijd op leven en dood met een concurrent. En Arend Heijbroek schrikt niet terug voor de meest smerige concurrentiestreken. Als hij het heeft over 'bedenkelijke kwaliteit' heeft hij het ongetwijfeld over zichzelf.

Hoewel het Theosofisch Centrum en de Theosofische Vereniging hem zeer schofterig hebben behandeld, bleef Firewolf streven naar een goede verstandhouding. Nadat de rechter hem in het gelijk had gesteld, schonk hij drie dozen met boeken aan de bibliotheek van het Theosofisch Centrum. Als een gebaar van verzoening. De boeken hadden een tweedehandswaarde van ruim 2.000 gulden. De meeste zijn verkocht. Maar het Theosofisch Centrum nam niet de moeite om hem te bedanken. Integendeel. Men stelde zich zeer kwaadaardig op.

Bovenstaande feiten kunt u lezen in de volgende brieven:

brief heijbroek 1989

brief firewolf april 1991

brief heijbroek 1991

brief firewolf maart 1991

Bestuurslid gaat alle bewoners langs om klachten over Firewolf te zoeken

Na deze afgang voor de rechter besloten de theosofen Firewolf systematisch weg te treiteren. Dit deden ze met lastercampagnes en door verwaarlozing van de woning, die men aan Firewolf r nverhuurde.

Ondermeer weigerde men een volledig versleten verwarmingsketel te vervangen. Zie:

versleten verwarmingsketel

Op zeker moment liet men Firewolf met een kapotte beerput zitten, zodat hij een week niet in huis naar de w.c. kon. Toen Firewolf uiteindelijk in december 1999 vertrok (zie onder), was er zoveel achterstallig onderhoud, dat het huis meer dan anderhalf jaar niet verhuurd kon worden.

Overigens heeft de huurcommissie van de gemeente Naarden voortdurend partij getrokken voor de theosofen. Op zeker moment maakte de voorzitter van deze commissie het zo bont, dat Firewolf onofficieel een klacht in diende. Een officiele klacht was niet mogelijk. Het jaar daarop had de commissie een andere voorzitter, die wat minder partijdig was.

Op 8 oktober 1995 besloot het bestuur van het Theosofisch Centrum de oorlog te hervatten. Men schreef een brief aan Firewolf met het verzoek om uit te zien naar een andere woning. Toen hij na 8 DAGEN nog niet weg was, stuurde advocatenkantoor Hamer van der List, gevestigd te Amsterdam een aangetekende brief, waarin men ontruiming van de woning binnen 6 maanden eiste. Firewolf reageerde op de hem gebruikelijke manier. Hij negeerde de brief van het advocatenkantoor, dat werkelijk vol stond met onzin en nonsens. Tegelijk schreef hij een brief aan het hoofdkwartier van de Theosophical Society in Adyar, India. Hierin verzocht hij om royatie van alle bestuursleden van het Theosofisch Centrum. Volgens Firewolf houden ze zich niet aan de doelstellingen van de Theosofische Vereniging, dus horen ze er ook niet in thuis. Deze brief werd nooit beantwoord.

Als Firewolf een Jood was geweest, zou de officier van justitie het bestuur van het Theosofisch Centrum vervolgd hebben wegens anti-semitisme. Maar Firewolf is een Germaan. Volgens de wet gelijke behandeling zou de officier van justitie het bestuur van het Theosofisch Centrum moeten vervolgen wegens anti-germanisme. De advocaat van Firewolf raadde hem af om deze weg te gaan. In Nederland bestrijdt men vele vormen van discriminatie. Maar discriminatie van Germanen wordt onofficieel toegejuigd.

Het Theosofisch Centrum bleef Firewolf lastig vallen. Op 7 maart kreeg hij een dagvaarding van de advocaat van het Theosofisch Centrum om op 10 april voor de kantonrechter te verschijnen. Het Theosofisch Centrum eiste ontbinding van de huurovereenkomst, omdat Firewolf geen vrijwilligerswerk voor het Theosofisch Centrum zou willen doen. Dat is een pertinente leugen. Op 2 april 1991 schreef Firewolf een brief aan het bestuur van het Theosofisch Centrum, ter attentie van Arend Heijbroek. Hierin gaf hij aan, dat hij bereid was samen te werken met het Theosofisch Centrum als de problemen uitgepraat waren. Hierop is nooit gereageerd. Het Theosofisch Centrum heeft nooit toenadering gezocht of geprobeerd de problemen uit te praten.

Volgens de dagvaarding zouden de familie Rietdijk en de familie E.M. Haas in het huis van Firewolf willen wonen. Jan Rietdijk zat in het bestuur. Guido Haas, broer van Michiel Haas, zat in het bestuur en reed in een auto van het bouwbedrijf van zijn broer. Belangenverstrengeling?

Het Theosofisch Centrum wenst niet met Firewolf te spreken omdat hij een germaans priester is. Nu stapten ze naar de kantonrechter en vroegen deze om een deportatiebevel voor een etnische Germaan. Het lijkt Bosnië wel.

Firewolf betaalde de maximaal toelaatbare huur. Het Theosofisch Centrum eiste bovenop deze huur ook nog eens huur in natura in de vorm van vrijwilligerswerk. Toen Firewolf niet onmiddelijk op zijn knieën ging en aan het werk ging, stapte het Theosofisch Centrum naar de kantonrechter. Hoezo afpersingspraktijken?

Firewolf werd bijgestaan door de advocaat mr. Veldhuijsen. Deze vroeg uitstel en de zitting werd verdaagd tot 11 juni.

10 Juni was de zitting van de kantonrechter in de zaak van het Theosofisch Centrum tegen Firewolf. De advocaat van Firewolf had aangegeven, dat zowel de familie Rietdijk als de familie Haas al op of in de buurt van het Theosofisch Centrum woonden. Hiermee verviel het dringend eigen gebruik, een reden om ontbinding van een huurkontrakt te eisen. Dhr. Aeisso Raven gaf toen namens het Theosofisch Centrum aan, dat ze ook nog wel iemand in Noorwegen kenden, die het huis van Firewolf wilde huren. Nu is Noorwegen geen EU-land. Als een Noor in Nederland wilt komen wonen, heeft hij een verblijfsvergunning nodig. Het Theosofisch Centrum had dus de brutaliteit om een kantonrechter om een deportatiebevel voor Firewolf te vragen, opdat een Noor zonder verblijfsvergunning in zijn huis kon komen wonen. De kantonrechter gaf meteen aan, dat het Theosofisch Centrum de wet wel erg ver wilde oprekken. Toch gaf hij het Theosofisch Centrum nog de gelegenheid om hun zaak nog eens schriftelijk uit te leggen.

Na deze onsmakelijke vertoning wilde het Theosofisch Centrum onderhandelen. Men wilde Firewolf een oprotpremie van 7500 gulden geven, als hij binnen een jaar zou vertrekken. Firewolf vroeg 25.000 gulden, dan zou hij binnen anderhalf jaar vertrekken. Het Theosofisch Centrum wenste niet verder te gaan dan 10.000 gulden. Terwijl Firewolf voor bijna 20.000 gulden aan het Theosofisch Centrum had geschonken. Bovendien had hij de uitgewoonde woning behoorlijk opgeknapt. Firewolf bleef bij zijn aanbod. Daarna besloot het Theosofisch Centrum verder te procederen.

In Januari 1999 kwam het in hoger beroep voor het Hof te Amsterdam. Eén van de rechters was buitengewoon intimiderend tegen Firewolf. Zijn advocaat sprak hem daar na de zitting op aan. Maar tijdens de zitting nam deze advocaat niet de moeite om deze rechter te wraken, hetgeen zijn plicht was geweest.

Deze rechter gebood Firewolf om met het Theosofisch Centrum tijdens een schorsing van de zitting te gaan onderhandelen en schorste vervolgens de zitting. Het theosofisch centrum was toen wel bereid om 25.000 gulden oprotpremie te betalen. In het vonnis werd vastgelegd, dat Firewolf per 31 december 1999 het huis zou verlaten, 25.000 gulden vergoeding zou krijgen en dat dit geld betaald direct betaald zou worden.

Bestuurslid Rob van Vloten wilde van Firewolf een schriftelijke verklaring waarop dit bedrag gestort zou worden. In de brief sprak Firewolf van schadevergoeding. Rob van Vloten weigerde uit te betalen. Eerst moest Firewolf een nieuwe brief schrijven, waarbij het woord schadevergoeding vervangen zou worden voor het woord verhuiskostenvergoeding. Firewolf voldeed aan dit verzoek. Daarna werd dit bedrag uitbetaald.

• Volgens voorgaande alinea heeft Firewolf dus NOOIT schadevergoeding ontvangen voor alles wat de theosofen hem hebben aangedaan. Hij heeft slechts een verhuiskostenvergoeding gehad. Volgens een makelaar was de vergoeding ook veel te laag. Gezien de ligging van het huis had Firewolf minimaal 100.000 gulden moeten krijgen.
• De schade is nooit vergoed. Derhalve ligt de schadeclaim nog als een loden last op het Theosofisch Centrum en op de Theosofische Vereniging. Dit karma zal nooit verdwijnen, tenzij de theosofen een behoorlijke schadevergoeding geven.

Firewolf vertrok in december 1999. In dezelfde tijd trok een man in bij een bewoonster. Tijdens de verhuizing ergerde deze man zich aan het feit, dat de verhuiswagen in de weg stond. Hij bedreigde Firewolf met een mes. Een paar maanden later had één van de bewoners klachten over deze man. Hij ging naar het huis van deze man om te klagen. Vermoedelijk over de hond, die altijd vrij rond liep. De theosoof die kwam klagen, werd gelijk op zijn gezicht geslagen. Dat is karma!

Tegen de rechters had het theosofisch centrum voortdurend beweerd, dat ze het huis dringend nodig hadden voor eigen gebruik. Na het vertrek van Firewolf liet men het anderhalf jaar leeg staan.

Firewolf was niet de enige die de theosofen te grazen namen. Zie de brief van Hans en Ans die jarenlang het O en O gebouw vlak bij het centrum hebben beheerd. O en O was ooit een onafhankelijke stichting. Toen deze de last van het gebouw niet meer kon dragen, heeft men dit gebouw in goed vertrouwen aan de theosofen geschonken. Deze hebben er daarna op weerzinwekkende wijze landjonkertje mee gespeeld.

Dat is ook de manier waarop de theosofen omgaan met hun theosofisch centrum. Er wordt daar uiterst smerige machtspolitiek gespeeld. Bestuursleden gedragen zich als de adel in een feodaal stelsel. Ben je eenmaal zo dom geweest om daar een huis te huren, dan word je op de meest weerzinwekkende mannier uitgebuit. Van Firewolf eiste men bovenop de maximaal toelaatbare huur ook nog eens betaling in natura, zoals vrijwilligerswerk. In ruil daarvoor diende Firewolf zijn bek dicht te houden, eiste men dat hij over zijn spiritualiteit zou zwijgen, werd hij voortdurend geschoffeerd en feitelijk volledig buitengesloten. Ook werd er de meest smerige laster over hem verspreid. De theosofen hebben zich leren kennen als een uiterst weerzinwekkend stel schoften.

Ook na het vertrek van Firewolf ging de lastercampagne van de theosofen gewoon door. In 2003 verspreidde de secretaris van de theosofsiche loge te Rotterdam nog steeds uitgesproken laster over Firewolf. 20 oktober 2010 schreef Theo van der Schaaf op internet:

Het bovenstaande stuk is pure laster. Theosofen vroegen soms aan Eva (de partner van Firewolf) of hij daar nog wel woonde, omdat ze hem nooit zagen. Bestuurslid van de Theosofen Aeiso Raven is op zeker moment zelfs alle bewoners afgegaan om ze te vragen of ze misschien klachten hadden over Firewolf. Hij kreeg te horen, dat niemand van de bewoners ooit last van hem hadden gehad. Zie brief Firewolf aan Heijbroek

 

Andreas

 

Ik ben beschikbaar voor brainstorm-sessies, lezingen en seminars. Klik hier voor meer informatie