Plichten van de mens

Uit: Nieuwe Politiek 2003

De rechten van de mens zijn een hele vooruitgang. Eeuwenlang hadden de zwakken in de samenleving helemaal geen rechten. Eigenlijk gold er uitsluitend het recht van de sterksten. De rechten van de mens zijn een poging om als gemeenschap de agressie en roofzucht van de sterken te beteugelen en de zwakken te beschermen en te ondersteunen. Maar als wij de gemeenschap in elkaar laten storten, is er geen organisatie meer die het recht handhaaft. Als de rechten niet gehandhaafd worden, worden ze een lege huls.

Wij mensjes hebben onszelf rechten toegekend. Wij hebben rechten. Planten, dieren en de aarde zijn rechtenloos. Wij willen vliegvelden laten groeien. Dat streelt ons ego. Extra landingsbanen moeten kunnen. Iedereen zijn eigen auto moet kunnen, zelfs als je de lucht in de steden niet meer kunt ademen. De oceanen zijn van ons. Met gigantische sleepnetten vissen we ze leeg. Toekomstige generaties mogen van honger creperen.

Tegenover rechten staan plichten. De rechten van de mens zijn goed geformuleerd. Maar hoe zit het met de plichten? In dit artikel worden de plichten van de mens geanalyseerd.

Rechten van de mens:

Na de tweede wereldoorlog is men in het westen gaan nadenken over de rechten van de mens. Sinds de jaren zeventig van de 20e eeuw doet men in sommige westerse landen serieuze pogingen om de rechten van de mens te handhaven. Tot de rechten van de mens behoren ondermeer het recht op vrijheid van meningsuiting (artikelen 18 en 19) en het recht om te leven (artikel 3). Het recht om te sterven waar, wanneer en hoe men wilt, behoort blijkbaar niet tot de rechten van de mens. Zelfmoord en hulp bij zelfdoding wordt door de meeste westerse landen radicaal afgewezen.

Vanuit niet-menselijk standpunt zijn de rechten van de mens absurd. Als er teveel olifanten in een Afrikaans reservaat komen, worden er een aantal afgeschoten. Er zijn geen rechten van de olifant. Er zijn veel te veel mensen op aarde. Het is noodzakelijk om het aantal mensen drastisch te reduceren. Toch gaat men gewoon door met inentingsprogramma's in derde wereldlanden, zonder daarbij geboortebeperking af te dwingen. Er zijn wel inzamelingsacties om kinderen in de derde wereld in te enten tegen ziekten, maar geen inzamelingsacties voor voorbehoedsmiddelen voor de derde wereld. Men gaat door met ziektebestrijding, zonder geboortebeperking. Wanneer er ergens een hongersnood is, laat men de mensen niet gewoon doodgaan. Men biedt vaak onvoorwaardelijke voedselhulp. Hierdoor houdt men de problematiek in stand.

Wanneer men in het westen een roofmoord pleegt, krijgt men gevangenisstraf. Dan wordt er door de belastingbetaler (dat zijn wij) betaald, om de roofmoordenaar op een redelijke wijze jarenlang warm en droog op te bergen. Tegelijk weigeren we geld te geven voor scholing van mensen in de derde wereld. Als een westers kind twee maanden te vroeg wordt geboren met allerlei afwijkingen, dan wordt het met medisch kunst- en vliegwerk in leven gehouden. Gezonde kinderen in de derde wereld laten we creperen. Het westen rooft mineralen, grondstoffen en voedsel uit de derde wereld. Dit doen we door de grondstoffenmarkt kunstmatig laag te houden, zodat we goedkoop kunnen inkopen. Zo blijft het westen rijk. Deze rijkdommen gebruiken we voornamelijk op destructieve manier. Als een westers mens zich naar een hartaanval vreet, spenderen we tonnen aan hartoperaties, hartbewaking, revalidatie, etc. Ondertussen beroven we de mensen in de derde wereld van de meest elementaire levensbehoeften.

Rijke mensen behoren niet het voedsel te stelen van de armen. Wij roven het voedsel uit de derde wereld. Dat geven wij aan ons vee. Het vlees verkopen we over de gehele wereld. Nederland was enige jaren geleden de op één na grootste agrarische exporteur ter wereld. De prijs daarvan is hoog. Ons vee produceert mest. De mestoverschotten verpesten ons milieu. We beroven de Afrikaanse mensen van hun voedsel en verpesten ons eigen milieu. Is dat iets anders dan georganiseerde criminaliteit? Zijn wij iets anders dan een roversbende?

Als we praten over de rechten van de mens, bedoelen we onze eigen rechten. Wij menen rechten te hebben. Alle anderen hebben plichten. Als wij van een misdaad beschuldigd worden, hebben we recht op een advocaat. Dus heeft een advocaat de plicht om ons te verdedigen. Een seriemoordenaar die kinderen heeft geslacht, gebakken en opgevreten, durft rustig te zeggen dat hij recht heeft op een advocaat. Een steuntrekker die jarenlang heeft gefraudeerd en nooit een bijdrage heeft geleverd aan de maatschappij, durft rustig een advocaat te eisen en die advocaat op zijn plicht te wijzen.

Rechten en plichten:

De rechten van de mens zijn een hele vooruitgang. Eeuwenlang hadden de zwakken in de samenleving helemaal geen rechten. Eigenlijk gold er uitsluitend het recht van de sterksten. De rechten van de mens zijn een poging om als gemeenschap de agressie en roofzucht van de sterken te beteugelen en de zwakken te beschermen en te ondersteunen. Maar als wij de gemeenschap in elkaar laten storten, is er geen organisatie meer die het recht handhaaft. Als de rechten niet gehandhaafd worden, worden ze een lege huls. Dan verliezen we het vertrouwen in de staat en gaan we voor onszelf leven. Dan vormen we gewapende groepen die uitsluitend hun eigen belangen verdedigen. Dat kan maar op één manier eindigen: met een oorlog. Binnenlands kan dat uitlopen op een burgeroorlog, zoals deze in de USA al jarenlang woedt. Op grotere schaal kan dat uitlopen op een derde wereldoorlog met vernietigende consequenties.

Als we weglopen voor onze plichten en verantwoordelijkheden worden onze problemen steeds groter. Uiteindelijk krijgen we een situatie die onleefbaar is. Dan sterven we een afschuwelijke dood. Of we eindigen in de martelkamers van de meest afschuwelijke sadisten. Als we dat niet willen, moeten we zelf stappen nemen om dat te voorkomen.

Als we gegijzeld worden bij een bankoverval, verwachten we van de politie hulp. We verwachten dat politieagenten hun leven wagen om ons te bevrijden. Dat is hun plicht, vinden we. Maar dan rust op ons de plicht om het salaris van die politieagenten bij elkaar te brengen in de vorm van belastingen. Dan moeten we ook zelf de bereidheid tonen om ons leven voor anderen in de waagschaal te stellen. Als onze kinderen of een partner bij de politie of in het leger willen, dienen we dat te accepteren. Als we ze proberen tegen te houden, omdat het gevaarlijk is, wat voor recht hebben we dan om ooit om bescherming door politie of militairen te vragen?

Rechten van het kind:

Wij menen het recht op voortplanting te hebben, ongeacht de consequenties voor anderen. Vrouwen van 70 moeten ook kinderen kunnen krijgen. Invaliden en zwakzinnigen moeten zich ook kunnen voortplanten. Mensen die niet in staat zijn zich in de maatschappij te handhaven, moeten zich kunnen voortplanten. Religieuze fundamentalisten moeten 10 tot 15 kinderen kunnen voortbrengen. Maar als mensen abortus willen, dan moet dat verboden worden. Christelijke fanatici van pro life staan bij de poorten van abortusklinieken om met bebloede poppen te gooien. Artsen van abortusklinieken mogen worden afgeschoten. (In de USA zijn in de afgelopen jaren ten minste twee artsen doodgeschoten omdat ze bij abortusklinieken werkten. De daders waren 'Christelijke' fanatici, die beïnvloed waren door het gespuis van pro life.) Mensen die meewerken aan abortus hebben blijkbaar geen rechten. Kinderen moeten blijkbaar geboren worden in een situatie waarin ze absoluut niet gewenst zijn. Hebben kinderen geen recht op een behoorlijk gezin?

Managua 20 febr. 2003: Een negenjarig meisje, dat zwanger raakte na een verkrachting, wil een abortus. De aartsbisschop van Managua heeft de president opgeroepen een abortus te verhinderen. (AP)

Managua 22 febr. 2003: Dit negenjarig meisje heeft abortus laten plegen. De katholieke kerk en actiegroepen wilden dat het meisje het kind ter wereld bracht. (AP. APF)

Toevoeging 16 maart 2009:

RIO DE JANEIRO 4 maart 2009 - Bij een negenjarige Braziliaanse die zwanger was van een tweeling, is abortus gepleegd. Ze was verkracht door haar stiefvader.

Het leven van het kind was in gevaar, verklaarden autoriteiten de ingreep.

De katholieke kerk dreigt met een aanklacht tegen de moeder van het meisje wegens moord. Het kind had de tweeling gewoon ter wereld moeten brengen, stelde de advocaat van het aartsbisdom Olinda en Recife.

Wordt het niet tijd om de rooms-katholieke kerk te verbieden? Ze is duidelijk een gevaar voor de geestelijke volksgezondheid!

Einde toevoeging.

Kinderen hebben recht op bescherming tegen versteende priesters met versteende harten van versteende kerken. Ik vind, dat de katholieke kerk zich dringend moet gaan bezinnen op een aantal van haar idiote standpunten.

Mensen die 10 of meer kinderen op de wereld zetten, veroorzaken overlast. Zij schenden de rechten van de aarde en van alle planten en dieren. Deze overlast dient krachtig bestreden te worden. Als wij onszelf een gezonde aarde en een prettig milieu gunnen, hebben we de plicht om geboortebeperking af te dwingen.

Vrouwen zouden hooguit eens in de drie à vier jaar een kind mogen krijgen. Het lichaam heeft tijd nodig om te herstellen. En het kind heeft de eerste jaren alle zorg en aandacht van de moeder nodig. Als een vrouw na twee jaar weer zwanger raakt en zij wordt uitgeput door de zwangerschap, dan kan zij niet behoorlijk voor haar kind zorgen. Dat is slecht voor het ongeboren en voor het al geboren kind. De overheid heeft de plicht, om hier op te wijzen en behoorlijke voorlichting te geven.

Geen enkele andere mensaap produceert ieder jaar een baby. Bij goed gevoedde chimpansees komen de jongen om de drie tot vier jaar. Bij orang oetans in het wild komen de jongen om de zes tot acht jaar.

Het aantal kinderen dat een vrouw kan voortbrengen, is beperkt. Een zwangerschap is zeer uitputtend voor het lichaam. Na de zwangerschap moet de vrouw ook nog melk geven. Al met al heeft het lichaam 4 tot 6 jaar nodig om van een zwangerschap te herstellen. Bovendien moet een vrouw lichamelijk en geestelijk voldoende ontwikkeld zijn om zich goed te kunnen voortplanten. Voortplanting zou dus eigenlijk pas rond het 25e moeten beginnen. Zeker niet voor het 23e jaar. Als men kinderen krijgt wanneer men 25, 30 en 35 is, krijgt men drie kinderen. Dat is voldoende. Als men kinderen krijgt wanneer men 23, 27, 31, 35 en 39 is, krijgt men vijf kinderen. Dat is al vrij veel. Meer kinderen is absoluut af te raden.

Als vrouwen nooit meer dan vijf kinderen zouden krijgen, zou de wereldbevolking niet meer zo snel groeien. Als voldoende vrouwen geen, één of twee kinderen zouden krijgen, dan zou de wereldbevolking geleidelijk dalen. Dat is beter voor de toekomst van de aarde.

Vrouwen behoren de eerste vier jaar het kind bij zich te houden. Het behoorlijk opvoeden van een kind dient te worden beschouwd als een bijzonder waardevolle carrière. Dat is niet iets dat je even tussen vergaderingen en zakenlunches door doet. Ook is het onverteerbaar dat sommige vrouwen een kind op de wereld zetten en zelfs in de eerste levensjaren van het kind anderen er voor laten zorgen. Als een alleenstaande moeder door economische omstandigheden hiertoe gedwongen wordt, dan is de maatschappij in zeer ernstige mate nalatig. Als een rijke vrouw gewoon geen zin heeft om de last van de verzorging van het kind te dragen, dan komt dit eigenlijk neer op crimineel wangedrag. Kinderen die te vroeg van hun moeder gescheiden worden, of die te weinig contact hebben met hun moeder, missen iets dat zeer essentieel is. Als je het recht eist om een kind op de wereld te zetten, heb je automatisch de plicht om er goed voor te zorgen.

Kinderen hebben recht op bescherming tegen hun ouders. De gemeenschap (wij) heeft de plicht om de rechten van het kind te handhaven. Kinderen kunnen zich niet verdedigen tegen hun ouders. Dus hebben wij de plicht om ze te verdedigen. Als we dat niet doen, brengen ontspoorde ouders ontspoorde kinderen voort. Dan krijgen we normloze tieners, die ons een mes in de buik steken voor honderd euro. Dat is dan onze eigen schuld. Want wij hebben hun rechten niet gehandhaafd. Wij hebben er niet op toegezien dat ze behoorlijk opgevoed werden. Wij hebben ze niet beschermd tegen schadelijke invloeden van hun ouders.

Als gemeenschap hebben wij het recht om het krijgen van kinderen aan een vergunningenstelsel te onderwerpen. Kinderen zijn geen huisdieren die je laat afmaken als ze vals worden. Je geeft ze ook geen spuitje als ze zwakzinnig blijken te zijn. De gemeenschap wordt geconfronteerd met de gevolgen van het falen van ouders. De gevangenissen en psychiatrische inrichtingen zitten vol met mensen wiens ouders niet in orde waren. Dit kost ons gigantisch veel. Het lijden van deze mensen is ook verschrikkelijk. We krijgen alleen een betere maatschappij als we de kwaliteit van de jonge generatie verbeteren.

Een vergunning tot voortplanting dient alleen te worden gegeven als de moeder lichamelijk en geestelijk gezond is, en wanneer zij in staat is om kinderen behoorlijk op te voeden. Hiervoor dient zij getest te worden.

Het is niet mogelijk om de voortplanting van mannen met een vergunning te beperken, zonder ernstig inbreuk te maken op de rechten van de mens. Bij een vrouw kun je na enige tijd goed zien of ze zwanger is. Maar hoe weet je of een man zich voortgeplant heeft?

We kunnen wel met voorlichting en propaganda een cultuur scheppen, waarbij vrouwen zich alleen voortplanten met mannen die hun geestelijke en lichamelijke geschiktheid bewezen hebben. Dat moeten we zeker doen.

Als gemeenschap hebben wij het recht om bij aanstaande moeders medisch onderzoek te doen. Wij hebben het recht en de plicht om dit zonodig af te dwingen. Waarom hebben wij dat recht? Wie draait voor de kosten op, als het kind ernstig gehandicapt is? Wie moet voor het kind zorgen als de moeder daar niet toe in staat is? Als we alle zwangere vrouwen regelmatig controleren, kunnen we vroegtijdig complicaties vaststellen. Ernstig misvormde vruchten kunnen vroegtijdig geaborteerd worden. Als we deze plichten verzaken, zullen sommige vrouwen complicaties krijgen bij een bevalling. Dan kan de moeder sterven en zitten wij met het kind opgescheept. Een kind dat misschien niet helemaal in orde is en dat levenslang onze zorg nodig heeft. Dan kunnen we dat kind niet even de nek omdraaien. Eigenlijk kunnen we dat natuurlijk wel, maar we willen dat niet. Dan hebben we dus de plicht en het recht om dit soort situaties te voorkomen.

Na de geboorte hebben we de plicht om moeder en kind voortdurend te controleren. Als we de rechten van het kind erkennen, is dit onze plicht. Want hoe kunnen we de rechten van het kind garanderen, als we er niet naar omzien? In de eerste week na de geboorte dient de wijkverpleging minimaal dagelijks langs te gaan en moeder en kind te begeleiden. Als alles goed gaat, kunnen we de moeder geleidelijk aan meer verantwoordelijkheid geven. Dan kunnen we de bezoeken van de wijkverpleging beperken tot twee keer per week en later tot één keer per week.

Tevens hebben we de plicht om het kind regelmatig door deskundigen te laten controleren. Vanaf drie maanden na de geboorte zouden moeder en kind wekelijks langs moeten komen naar een groep voor ouders en kinderen. Daar dienen kinderpsychologen en artsen rond te lopen, die de baby's en peuters observeren. Liefst onopvallend. Teveel gepruts aan kleine kinderen kan ook schadelijk zijn. Bij afwijkend gedrag dient de observatie intensiever te worden en dienen ook de ouders onderzocht te worden.

Aanstaande ouders dienen te worden verplicht tot het volgen van een opleiding in het opvoeden van kinderen. Daarbij kunnen we rustig denken aan een opleiding van 20 jaar. Met de groei van het kind verandert de aard van de opleiding. Mensen die niet bereid zijn tot het volgen van deze opleiding, dienen uit de ouderlijke macht ontzet te worden. Bij deze opleiding denk ik niet aan een ouderwetse schoolklas met ongemakkelijke bankjes en een strenge leraar. Eerder denk ik aan een wekelijkse of tweewekelijkse bijeenkomst in een wijkcentrum waar ouders ervaringen uitwisselen en deskundigen informatie verstrekken en inzicht verscherpen.

Als we bovenstaande maatregelen uitvoeren, kunnen we incest, kindermishandeling en een verkeerde opvoeding voorkomen. Als we daar nu mee beginnen, zal over 10 tot 15 jaar de criminaliteit en de agressie zeer sterk dalen. Als wij een betere maatschappij willen, zijn we verplicht dit soort maatregelen te nemen.

Rechten van jongeren:

Naar schatting van de Raad voor Kinderbescherming worden in Nederland jaarlijks 50.000 tot 80.000 kinderen mishandeld. Veertig tot vijftig van hen sterven aan de directe gevolgen daarvan. Daarnaast sterven dertig tot veertig kinderen aan verwaarlozing, zoals een kind dat onder een auto komt omdat er geen toezicht is. Schatting 2002.

Wij zijn allemaal het slachtoffer van kinder- en jeugdmishandeling. Jongeren die thuis mishandeld of misvormd worden, keren zich later vaak tegen de maatschappij. Of ze raken psychisch zo in de knoop, dat we ze in een inrichting moeten behandelen. Dat brengt hoge kosten met zich mee. Wij belastingbetalers draaien op voor die kosten. Wij zijn het tegenover onszelf verplicht om hier een einde aan te maken. Het gaat hier natuurlijk ook om menslievendheid en zorg. Maar dergelijke altruïstische motieven worden vaak door economen weggeredeneerd met kostenplaatjes. Economen met verziekte geesten willen ons graag aanpraten, dat wij ons de luxe van menslievendheid niet kunnen permiteren. Daarom wijs ik er hier met nadruk op, dat het goedkoper is om vroegtijdig in overvloed hulp te bieden.

Bij veel culturen worden jongeren ingewijd wanneer ze de puberteit bereiken. (De Noord-amerikaanse indianen sturen hun pubers een paar dagen de wildernis in, zodat ze zichzelf kunnen bewijzen.) Vanaf dat moment beschouwt men ze als volwassenen en worden ze ook zo behandeld. Onze maatschappij meet met twee maten. Als jongeren de regels overtreden, wijzen we ze op hun eigen verantwoordelijkheid. Als ze zelfstandig willen zijn, behandelen we ze als kleine onmondige kinderen. Is het een wonder dat ze zich dan afwenden van de maatschappij?

Omdat onze cultuur jongeren klein probeert te houden, scheiden pubers zich op gewelddadige wijze af en vechten ze voor hun onafhankelijkheid. Als we pubers helpen onafhankelijk te worden, verdwijnen het geweld, het vandalisme en het destructieve gedrag van pubers vanzelf.

Scheiden van de ouders:

Er zijn ouders die niet goed zijn voor hun kinderen. Het komt voor dat 'de nieuwe vriend' van een alleenstaande moeder de puberkinderen het huis uit schopt of treitert. Alcoholisme, gokverslaving, sociale wanhoop, etc. leiden vaak tot een extreem slechte behandeling van kinderen. Soms niet eens lichamelijk, maar puur geestelijk.

Met name christelijke politici hebben gesteld, dat kinderen maar bij hun ouders moeten blijven. Daarmee is dan het probleem van de zwerfjongeren opgelost. Dergelijke uitspraken kan men niet serieus nemen.

Vroeger was scheiding nauwelijks mogelijk. Als een vrouw mishandeld werd door haar partner, 'was daar waarschijnlijk wel een reden voor'. Tegenwoordig wordt het recht op scheiding van volwassenen erkend. Maar hoe zit het met de rechten van het kind? Waarom mag een kind van 12 niet naar de rechter stappen en scheiding en allimentatie eisen? Als wij een beschaafd land zijn, waarom laten we dan een situatie bestaan waarin vele jongeren op straat zwerven? Waarom zijn er te weinig projecten voor begeleide kamerbewoning?

Jongerenhuizen:

Onze maatschappij is te ingewikkeld om jongeren vanaf 12 jaar meteen op eigen benen te laten staan. Vanaf hun 12e of 13e jaar hebben ze steeds meer vrijheid en onafhankelijkheid nodig. Maar tegelijk hebben ze begeleiding nodig van intelligente en goed opgeleide jonge volwassenen. Begeleiding door de ouders alleen is vaak volstrekt onvoldoende. Veel ouders zijn minder geschoold dan hun kinderen. Bovendien verandert de maatschappij zo snel, dat de meeste ouders het niet bij kunnen benen. Tussen de ouders en hun kinderen vanaf 12 of 13 jaar dienen jonge volwassenen te staan van ca. 25 jaar.

Het is mogelijk om pubers vanaf hun 12e of 13e jaar (of wanneer ze er mentaal en emotioneel klaar voor zijn) een kamer te geven in een jongerenhuis. Een dergelijk huis zou kunnen bestaan uit een huiskamer, een badkamer, een keuken en 4 tot 6 kamers voor 4 tot 6 jongeren. Plus een kamer voor een volwassen begeleider. De jongeren zijn volledig zelfstandig, zorgen zelf voor hun eten, voor hun was en voor de rest van het huishouden. Het grootste deel van het voedsel kan ingekocht worden door een coöperatie.

De begeleider zou een stagiaire kunnen zijn van een sociaal academie. Dit heeft verschillende voordelen. Ten eerste hoeft er geen loon betaald te worden. Dat houdt de kosten betaalbaar. Ten tweede heeft de stagiaire meestal de juiste leeftijd. Hij/Zij zoekt meestal nog zelf naar een eigen identiteit en staat meer open voor nieuwe invloeden. Hij/Zij studeert nog en is op de hoogte van de nieuwste ideeën over opvoeding en sociale ontwikkeling. Dat is meestal een groot voordeel. Ten derde is de stagiaire een tijdelijke begeleider. Om de drie maanden of om het half jaar komt er een andere stagiaire, met nieuwe ideeën, andere overtuigingen en ander gedrag. Zo kunnen de jongeren steeds van andere mensen leren.

Ouders voelen zich meestal op een instinctieve, dierlijke en onbewuste manier sterk betrokken bij hun kinderen. HUN kinderen. De kinderen zijn hun eigendom. Meestal zullen ouders dit niet zo formuleren. Maar er is wel vaak een sterke onbewuste neiging om naar deze overtuiging te handelen. Zolang de kinderen nog niet in de puberteit zijn, is dit aanvaardbaar. Vanaf het begin van de puberteit dienen ouders en kinderen geleidelijk de afstand tussen elkaar te vergroten. Niet alleen fysiek, maar ook sensorisch, emotioneel en mentaal.

Vanaf het begin van de puberteit ontstaan seksuele verlangens naar andere mensen. Meestal jongeren van het andere geslacht. Onbewust beschouwen de meeste pubers dit als ontrouw aan de vader of moeder. Hoewel het een natuurlijk proces is, is het omgeven met schuldgevoelens en angst. De meeste pubers zien het eigenlijk als een soort verraad. En men is vaak bang voor afwijzing of afkeuring van de ouders. Dit zet een sterke rem op de seksuele ontwikkeling van de pubers. Hierdoor ontstaan seksuele problemen en psychische ziekten.

Het lijkt me beter om jongeren vanaf het begin van de puberteit fysiek te scheiden van hun ouders, zodat ze in alle rust en vrijheid zichzelf kunnen ontdekken en zich seksueel kunnen ontwikkelen. Dan krijgen we gezondere volwassenen en een gezondere maatschappij.

Vroeger waren er zeer goede redenen om de seksuele ontwikkeling van jongeren te remmen. Het is niet goed wanneer een meisje van 15 zwanger wordt en een kind krijgt. Fysiek en emotioneel is zij nog onvolgroeid. Een meisje van 15 kan een baby niet voldoende geven om sterk en gezond op de wereld te komen. Het is ook niet goed voor haar eigen fysieke, emotionele en sociale ontwikkeling. Na de geboorte van de baby is een meisje van 15 emotioneel en mentaal niet in staat om de baby voldoende te geven. Hier kunnen we iets aan verbeteren met pleegouders, maar dat is niet ideaal. Het is beter om te voorkomen dat pubers kinderen krijgen. Vroeger kon dat alleen door seksuele beperkingen op te leggen. In die tijd was dat een redelijke oplossing. Inmiddels hebben we goede voorbehoedsmiddelen. De reden om seksuele beperking af te dwingen is daarmee verdwenen. Daarom is het nu beter om de natuurlijke seksuele ontwikkeling de ruimte te geven.

Steeds meer jongeren kunnen de maatschappij en de psychische druk niet meer aan. Zij hebben veel begeleiding nodig, maar wie geeft deze begeleiding? De overheid? Die heeft de meeste begeleiding wegbezuinigd en spendeert ons belastinggeld nu aan gevangenissen voor in hun jeugd mishandelde en/of verwaarloosde mensen.

Jongeren hebben recht op een zelfstandig bestaan. Ze hebben recht op behoorlijke begeleiding naar zelfstandigheid. De meeste ouders kunnen dit niet geven. Vooral laaggeschoolde ouders en ouders afkomstig uit derde wereldlanden begrijpen onze maatschappij niet. Het is verkeerd om de kinderen van deze ouders aan hun lot over te laten. Als we de rechten van jongeren erkennen, hebben we ook de plicht om deze rechten op aarde te realiseren.

Andreas

Ik ben beschikbaar voor brainstorm-sessies, lezingen en seminars. Klik hier voor meer informatie